jueves, 25 de octubre de 2007

COMER COMER E COMER

Que me gusta comer non é ningún secreto, que disfruto comendo tampouco,cheguei a pesar 95 kilos medindo 1.75m. Fai tres anos púxenme en mans dun endocrino e baixei 18 kilos, cunha dieta moi completa, só tiven que deixar de comer frito, e a carne de porco. O motivo de adelazar foi porque me cansaba, cansábame subir escaleiras, cansábame a sacala basura...

Tamén teño decir que ifluiu a miña autoestima porque aínda que sempre estiven "de bo dente" como di a miña nai, no me encontraba agusto conmigo mesma con 95 kilos encima, aínda que o principal motivo foi o cansada que me atopaba. O problema a tratar agora é outro, supoño que cando andades nerviosas, estades tristes... vos da por facer algo. Pois a min dame por comer, unha cousa é que me guste comer, pero outra distinta é que o estado de ánimo me incite a comer.

Cando estou nerviosa, ou teño ansiedade dame por comer, collo o que haxa na nevera, frio, quente, salado, dulce... a questión é comer. Ultimamente como moito, a tódas horas, estou pasando por momentos duros e a miña ansiedade pídeme comer e comer. Pasei de 75 kilos a 84, como siga así volverei en menos de nada ós 95, e non é cuestión de privarme de comer ou facer réximen, que xa o fixen moitas veces, senón de controlar a ansiedade que teño. Pero resulta difícil facelo se tes algo na cabeza co que tes que lidiar, se tes que afrontar cousas que xamais deberían ocorrer. Hoxe é un día deses snif, prometo ter só un por mes eh? non está nada mal non? je

Bueno vou seguir currando, quédanme 10 minutos para sair e estou ben acompañada dunha bolsa de patacas fritas e unha tableta de chocolate con almendras, xa case o zampei todo.

7 comentarios:

Eva dijo...

Chocolate, me gusta
Patatas fritas... También...
¿¿¿pero los dos juntos????
Loli, que una cosa es la ansiedad y otra muy distinta mezclar por mezclar...
Chica, que el proplema no es que engordes, el problema de verdad es el daño i-rre-pa-ra-ble que le causas a las papilas gustativas. ¡Ten compasión!

Eva dijo...

No me gusta verte triste...

... ¿si te mando un abrazo virtual te sentirás mejor?

Aquí te va, empaquetado con un lazo azul enorme y acompañado de un besito baboso de Alba.

Pilar dijo...

Pues a mí me pasaba algo parecido que a tí, además unido al afecto acordeón. No es que llegase a esta tremendamente gorda ni mucho menos,pero sí que me cansaba mucho y además, oye, no me entraba mi ropa y no veas como jode eso! Fui a una dietista que me puso una dieta bastante severa, la verdad. Adelgacé, sí, pero el problema es que la tía no me soltaba, y yo había llegado al peso que quería (midiendo 1'61, habia conseguido un peso que oscilaba entre 51 y 53)

Q pasó entonces? que si seguí llendo a la dietista, me iba a coger una anorexia o algo encima sin yo quererlo!! Pero si la dejaba así sin más, pues iba a recuperar todo lo perdido.
(Ahora viene el momento telepredicador)...hasta que descubría a Montignac!!! http://www.montignac.com/es/index.php

No en serio, cambié todos mis habitos de alimentacion, empecé a no mezclar determinados tipos de alimentos pero comiendo de todo, eso sí! Y ya no acudo corriendo a la nevera cada vez que estoy aburrida o nerviosa pq simplemente es que el cuerpo no me lo pide...

Ultimamente me estoy poniendo muy chapas en mis comentarios...
besos

Pilar dijo...

Ah bueno, y se me olvidaba decir, que con este metodo de alimentacion, pq yo no lo llamo dieta, pues ya no adelgazo ni engordo, me mantengo en mi peso, que es el que el cuerpo me pide.
Saludos

LA MARU dijo...

Buf...tema peliagudo...yo soy una esclava total de mis kilos hasta el punto de que pueden condicionar mi felicidad...y es algo que no entiendo...porque da igual que tenga 5 kilos más que menos que estoy igual de mona ;)
Pero a mí un pantalón más apretado de lo normal me puede jorobar un día o incluso una semana...El problema: mi inconstancia. Como irregularmente. Un día puedo pasarlo con un yogur y una fruta y al día siguiente meterme una comida de tres platos. Dolo, sé que lo estás pasando mal y me da tanta penaaaa, porque además no puedo hacer nada para solucionar tu problema...qué más quisiera! que te quiero, delgada, recheíña o jorda como un tonel...¡ánimo!

Lucía dijo...

Y si engordas, que?. Mira yo estaba que daba gusto verme (jejejeje) y entonces me fui a vivir a los USA y cuando volvi habia engordado 20 kilos!!!, con segui adelgazar unos cuantos pero nunca volvi a estar que da gusto verme....Engordo con una patata, jamás como chucherias ni bolleria industrial ni entre horas y da absolutamente lo mismo. Así que un día tome la determinación de pasar de agobios y ser feliz ( esto en realidad es una utopia porque me stresso cada vez que compro ropa) o al menos lo intento.
Así que que le den a los kilos,que lo que tienes que intentar es pasar el mal trago lo mejor posible, porque si encima que estas chof te preocupas por el peso.... Joer es para volverse loca!!!
Yo tb te mando un besaaaaazo

Anónimo dijo...

bufffff ... yo también estoy poniendome como un tonel!!! joder si peso lo mismo que cuando dí a luz ... 68 kg !!!! yo que nunca había pasado (ni llegado) a 55kg... pos nada... despúes del embarazo en lugar de perder...cojo y cojo más kilos!!! un asco!!! pero bueno, la verdad...porque no entro en la 36 ni en la 38 ... que si no por lo demás ME DA IGUAL!!! QUIEN ME QUIERA QUE ME QUIERA POR QUIEN SOY, NO POR COMO ESTOY!!! SOY FELIZ!!! ME SIENTO BIEN!!!
( VALE MIENTO CON 10 KG MENOS ESTARÍA SUPERSUPERSUPERFELIZ!!!)

BESOTES GUAPA Y QUE SE TE ARREGLEN TODOS LOS PROBLEMAS!!!

LA K