lunes, 29 de octubre de 2007

EU SI QUERO SER NAI

Hoxe traio algo o blog que seguro todas pensamos moitas veces, e algunha de nós xa o ten moi claro, como por exemplo Eva. Resulta que onte, na comida familiar de tódolos domingos xurdiu unha conversa sobre ser nai, querer ter fillos, adoptar... Unha de miñas irmáns manifestou (como sempre que sae este tema) que ela non desexa ter fillos, nin hoxe, nin mañá, nin pasado.... Cando lle dis; vale, igual agora non é o momento, non estás preparada, pero o día de mañá.... Xa non deixa seguir, e di que os nenos son para quén queira telos.

Temos 9 sobriños de diversas edades, e salvo que fose estrictamente necesario, nunca se queda con eles, se ten que votar unha man xamáis lle irás decir que non pero por iniciativa propia non os levaría ó parque, ó circo.... Fai uns meses tivo que levar a dous deles ó circo, cando chegou pola porta, dille á miña cuñada "ufffff, que tortura, ata o ano non contedes conmigo para outra".

Ten 30 anos, leva 14 anos co mozo e agora fóronse a vivir xuntos, e Dios! non ten instinto maternal, non mo podo crer. Sempre pensei que ese pensar que ela ten se desvanecería co tempo pero parece que lonxe de marchar, aínda se afianza máis.
Eu pola contra creo que me paso de "meniñeira", gústanme de tódalas idades, da familia, dos veciños...Se quero ter fillos? SI, que me da moito medo non ser unha boa nai? TAMÉN, se quero adoptar?POR SUPOSTISIMO...

5 comentarios:

Eva dijo...

Loli, SEGURISÍSIMO que serías una buena madre.EXCELENTE.

En cuanto a las chicas que no tiene instinto maternal...pues allá ellas. No hay cosa más bonita.
Yo no sacrificaría nada de este mundo por la experiencia de ser madre.

A mí, quien me pone de los nervios es mi cuñado, al que no sólo no le gustan los niños, sino que le molestan y los rehúye como la peste. Ya nos ha avisado que él, hasta que no tenga Alba los 18, no nos vuelve a visitar.

Ni falta que hace ;-)

Lucía dijo...

Eu tamén teño ganas de ser nai! Pero o meu Romeo e como a tua irmá, non quere nin oir falar de iso... e mais cando ve un neno fancendo cousas de neno, vexase chorar o toucar os ... me din, e eu para que quero ter isto na casa?
podiasme axudar con argumentos para conevencerlle, porfa....
Un biquiño ( e sigo co lo meu galego...terás que perdoar si cometo algún erro ortografico...)

多洛雷斯 dijo...

O blog de maña será ara convencer a Romeo, prometido

Pilar dijo...

Yo también quiero ser madre, y además quería serlo joven, pero como está visto que es imposible compatibilizar carrera profesional con maternidad en esta sociedad que nos ha tocado vivir (y de momento, en todas las anteriores, a no ser que se descubra que habia ayudas a las madres homo antecessor...)me parece que la cosa va a tener que esperar y ya me estoy haciendo a la idea que hasta los treinta y vete a saber nada :(
Pero no perdamos nuestro instinto maternal!

Besitos

Anónimo dijo...

Pues yo es un tema qe tengo muy presente últimamente, y eso que nunca tuve un instinto maternal muy desarrollado. Nuestras reticencias son las más comunes:¿cómo vamos a tener un niño cuando nuestra estabilidad económica todavía no es estable?, valga la redundancia. Supongo que hay que arriesgarse, pero eso cada vez hoy nos lo pensamos más. De todos modos, no me desanimo y espero pronto poder disfrutar de lo que algunas ya conocéis lo maravilloso que es.
Bicos, Andu